Steenvormen, slijpwijzen en zettingen

De vierkante slijpvorm is in de jaren 60 ontstaan als alternatief voor de ronde briljant. Deze geometrische vorm wordt gekenmerkt door puntige hoeken, een omgekeerde piramidevorm en vier schuine zijkanten. Het is een verfijnde vorm die maximale glans biedt en het is een duurzame klassieker.

Ovaalvormige stenen, gevormd met 58 facetten om een ​​uitzonderlijke schittering te creëren, hebben een tijdloze schoonheid en schittering die een twist geven aan de klassieke ronde vorm. De elliptische vorm werd ontworpen in 1957 en combineert de sprankeling van de briljante slijpwijze met een flatterende langwerpige omtrek.

De ronde vorm, ontworpen in het begin van de 20e eeuw, geeft stenen een intense glans. Het werkt voor elke sieradenstijl, maar met name voor solitaire-ringen en met halo versierde ontwerpen is het een van de meest populaire vormen.

De traan is een perfect symmetrische hybride van een ovale en marquise vorm. Hij loopt taps toe naar een punt die perfect is uitgelijnd met de top van het ronde uiteinde. Een traanvormige steen vereist een zetting met 6 klauwen om de punt veilig te zetten. De vorm wordt ook wel 'peer' genoemd en deze vorm reflecteert het licht op dramatische wijze.

Een klassieke vorm die een perfect geproportioneerd vierkant combineert met zacht afgeronde hoeken. De naam verwijst naar de gelijkenis met een zacht en klein kussen.

De slijpvorm "baguette" werd gecreëerd in de jaren 20 en is een populaire vorm in modern sieraden. Deze unieke vorm die wordt gemaakt in een "step cut" (14 facetten worden langs de randen geslepen om maximale helderheid te bereiken), maakt het mogelijk stenen naast elkaar te plaatsen zonder ruimtes ertussen. Het heeft een rechte (rechthoekige) of taps toelopende (tapse baguette) vorm.

Een ongebruikelijke maar elegante vorm, oorspronkelijk gemaakt voor koning Lodewijk XV in het midden van de 18e eeuw om de vorm van de lippen van zijn minnares weer te geven. De marquise-slijpwijze heeft een slank silhouet dat de vinger verlengt wanneer gebruikt in ringen.

In 1562 stuurde Mary Queen of Scots een ring met een hartvormige steen naar koningin Elizabeth I als symbool van vriendschap en welwillendheid. De hartvorm is een duurzaam symbool van liefde, romantiek en onbreekbare banden. Daarnaast is het een tijdloze toevoeging aan sieraden.

Deze slijpvorm is vergelijkbaar met een cushion-vorm, met dat verschil dat de vier hoeken in een rechte lijn zijn geslepen in plaats van rond. De steen is gemaakt met rijen van brede, platte, concentrische facetten die lijken op treden langs de omtrek van de edelsteen. De vorm heeft een moderne uitstraling zonder in te boeten aan de schittering en het vuur van een ronde steen.

De briljant is de populairste slijpwijze - ook in de sieradendesigns van Pandora. Het maximaliseert lichtweerkaatsing en glans en is de meest briljante, vandaar dat hij vaak wordt gebruikt voor diamanten. Sommigen hebben een platte achterkant in plaats van de kenmerkende paviljoen, zodat de steen vlak op een plat design zit.

De 'stepcut' heeft parallelle 'tredevormige' facetten die langs de zijkanten van een steen lopen en het oog naar het midden te trekken. Hij is voorzien van rijen die over de lengte en de breedte van een steen lopen. De vier hoeken van de steen lopen schuin. Het effect dat ontstaat, wordt ook wel 'hal met spiegels' genoemd en wordt vaak gebruikt op vierkante en baguette vormen. Het geeft de stenen een mate van transparantue. Smaragd, asscher en baguette worden allemaal geclassificeerd als stepcuts.

De populaire prinses-slijpwijze, ook wel bekend als een vierkant gemodificeerde briljant, werd in de jaren 60 gecreëerd als alternatief op de ronde briljant-slijpwijze. De vorm wordt gekenmerkt door een omgekeerde piramidevorm en vier schuine zijkanten. De prinses-slijpwijze is met zijn elegante vierkanten vorm een duurzame klassieker.

De roosvormige slijpwijze dateert uit 1500 en was veelvoorkomend tijdens de Georgische en Victoriaanse tijd. Het heeft een koepelvormige kroon met driehoekige facetten die op een punt in het midden samenkomen en een vlakke bodem. De slijpwijze herinnert aan een rozenknopje in bloei en heeft tussen de vier en 24 facetten. De schoonheid van de roosvormige slijpwijze met zijn vele vormen, krijgt opnieuw gezicht in een ovale vorm.

De innovatieve puresse-slijpwijze is een cabochon-variant waarin een gefacetteerde en niet-gefacetterde slijpwijze worden gecombineerd. Een koepelvormige bovenkant en gefacetteerd paviljoen daaronder geven de illusie van diepte door het ook in het midden van de steen te trekken. De naam van de puresse-slijpwijze - een unieke slijpwijze die is ontwikkeld door Swarovski - refereert aan de pure look en het effect van een glinsterende waterdruppel.

De naam is ontleend aan het Franse woord voor hoofd of koepel en deze oude vormgevingstechniek is glad en rond met een koepelvormige top en zonder facetten. Deze slijpwijze wordt vaak gebruikt voor doorschijnende en ondoorzichtige stenen, maar ook voor stenen die een of ander optisch effect vertonen. De slijpwijze laat stenen van hun beste kant zien.

Een steen wordt in een concaaf (ronde holte) gezet van dezelfde grootte met behulp van een klem en een pin. Kleine, ronde en gepolijste pootjes, ook wel 'beads' genoemd, omringen de steen en houden hem op zijn plaats. Het aantal stenen en beads kan variëren afhankelijk van het sieraad.

In een gladomzetting wordt de steen in een taps toelopende holte in het sieraad gezet. Om de steen vast te zetten, wordt het omringende metaal eromheen gehamerd om hem op zijn plaats te houden, zodat hij 'flush' met het oppervlak blijft. Door alleen de kroon van een steen bloot te leggen, zal de gladde, beschermende omgeving niet aan de kleding blijven haken.

Bezel- of kastzetting is een van de oudste zettingstechnieken. Een band van metaal omringt de steen geheel of gedeeltelijk en de rand steekt er iets bovenuit om de steen op zijn plek te houden. De kast kan gewoon of decoratief zijn, en het lage, beschermende profiel maakt het een uitstekende zetting voor sieraden die dagelijks gedragen worden. Het wordt van oudsher gebruikt voor in cabochon en rond geslepen stenen.

Deze zetting bestaat uit smalle, metalen steunen (greinen/klauwen) die de steen op hun plek houden. Dankzij de hoge zetting krijgt de steen extra nadruk en kan het een maximum aan licht vangen. Maar, de steen is ook relatief kwetsbaar met weinig steun aan de zijkanten. Deze zetting moet regelmatig gecontroleerd worden om te garanderen dat de steen nog veilig vast zit.

De peg of chaton-zetting wordt van oudsher gebruikt voor parels. Een parel, of een andere speciaal geslepen steen, wordt halverwege ingeboord en met een peg/chaton (een zetpootje) op een bevestiging gezet. De peg is gecoat met een beetje lijm zodat de steen goed vast blijft zitten. De bevestiging kan wat extra metaal hebben wat om de steen gaat, maar dit is vooral decoratief bedoeld. Omdat er geen greinen of klauwen zijn, lijkt het alsof de steen zweeft waardoor het sieraad een lichte en elegante uitstraling heeft.